شيرين عبادی: زنان را نمی توان تا ابد کنترل کرد، روز آنلاين

اميد معماريان‎ ‎
omid@memarian.info ‎

‎ ‎شيرين‎ ‎عبادی‎ ‎برنده‎ ‎جايزه‎ ‎صلح‎ ‎نوبل‎ ‎که‎ ‎طی‎ ‎روزهای‎ ۱۴ ‎تا‎ ۱۷ ‎نوامبر‎ ‎درکنفرانس‎ ‎حقوق‎ ‎زنان‎ ‎درتوسعه‎ ‎در‎ ‎شهر‎ ‎کيپ‎ ‎تاون‎ ‎آفريقای‎ ‎جنوبی‎ ‎شرکت‎ ‎کرده‎ ‎بود،‎ ‎در‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎با‎ ‎روز‎ ‎از‎ ‎نتايج‎ ‎حضور کم تعداد اما بسيار موثر زنان‎ ‎ايرانی‎ ‎در اين ‏نشست خبر‎ ‎داد. ‏‎
‎‎ ‎
به‎ ‎گفته‎ ‎اين‎ ‎وکيل‎ ‎دادگستری: "علاوه‎ ‎بر‎ ‎سه‎ ‎زنی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎موسسه‎ ‎زنان‎ ‎نوبل‎ ‎شرکت‎ ‎کرده‎ ‎بودند، تعدادی‎ ‎از‎ ‎اعضای‎ ‎کمپين‎ ‎يک‎ ‎ميليون‎ ‎امضا‎ ‎و‎ ‎همچنين‎ ‎ميدان‎ ‎زنان‎ ‎هم‎ ‎حضور‎ ‎داشتند. هر‎ ‎سه‎ ‎گروه‎ ‎در‎ ‎ميزگردهای‎ ‎تخصصی‎ ‎مشکلات‎ ‎مربوط‎ ‎به‎ ‎حقوق‎ ‎زن‎ ‎در‎ ‎ايران‎ ‎و‎ ‎شيوه‎ ‎فعاليت‎ ‎برای‎ ‎ارتقای‎ ‎حقوق‎ ‎زن‎ ‎در‎ ‎ايران‎ ‎را‎ ‎مورد‎ ‎بحث‎ ‎قرار‎ ‎دادند و نوع‎ ‎فعاليت‎ ‎زنان‎ ‎در‎ ‎ايران‎ ‎برای‎ ‎کسب‎ ‎حقوق‎ ‎برابر،‎ ‎بسيار‎ ‎مورد‎ ‎توجه‎ ‎حاضرين‎ ‎قرار‎ ‎گرفت.‏"

وی‎ ‎درخصوص‎ ‎تصويری‎ ‎که‎ ‎زنان‎ ‎ايران‎ ‎در‎ ‎اين‎ ‎کنفرانس‎ ‎از‎ ‎خود‎ ‎اراپه‎ ‎کردند‎ ‎گفت: "آنچه‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎سيمای‎ ‎زنان‎ ‎ايرانی‎ ‎در‎ ‎اين‎ ‎کنفرانس‎ ‎ترسيم‎ ‎شد، افرادی‎ ‎لايق‎ ‎و‎ ‎آگاه‎ ‎به‎ ‎حقوق‎ ‎خود‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎مسالمت‎ ‎آميز‎ ‎ترين‎ ‎شيوه های‎ ‎ممکن‎ ‎در‎ ‎پی‎ ‎مطالبات‎ ‎مدنی‎ ‎هستند. آنها‎ ‎با‎ ‎زنان‎ ‎شرکت‎ ‎کننده‎ ‎از‎ ‎کشورهای‎ ‎مختلف‎ ‎برای‎ ‎حل‎ ‎مشکلات‎ ‎مشابه‎ ‎به‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎پرداختند و تعداد‎ ‎چشمگير‎ ‎شرکت‎ ‎کنندگان‎ ‎و‎ ‎نحوه‎ ‎فعاليت‎ ‎آنها‎ ‎برای‎ ‎احقاق‎ ‎حقوق‎ ‎خودشان،‎ ‎چهره‎ ‎زن‎ ‎مدرن‎ ‎ايرانی‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎خوبی به نمايش‎ ‎گذاشت."‏‎ ‎‎ ‎

شيرين‎ ‎عبادی‎ ‎با‎ ‎اشاره‎ ‎به‎ ‎ممنوع‎ ‎الخروج‎ ‎شدن‎ ‎سوسن‎ ‎طهماسبی‎ ‎يکی‎ ‎از‎ ‎فعالان‎ ‎جامعه‎ ‎زنان‎ ‎و‎ ‎عدم‎ ‎حضور‎ ‎وی در اين‎ ‎کنفرانس‎ ‎گفت: "متاسفانه‎ ‎يکی‎ ‎از‎ ‎شرکت‎ ‎کنندگان، خانم‎ ‎سوسن‎ ‎طهماسبی، که از‎ ‎کمپين‎ ‎يک‎ ‎ميليون‎ ‎امضا‎ ‎قرار‎ ‎بود‎ ‎شرکت‎ ‎کنند،‎ ‎ممنوع‎ ‎الخروج‎ ‎شدند‎ ‎ونتوانستند‎ ‎در‎ ‎اين‎ ‎کنفرانس‎ ‎حاضر باشند‎ ‎که‎ ‎اين‎ ‎مساله‎ ‎مورد‎ ‎اعتراض‎ ‎شرکت‎ ‎کنندگان‎ ‎قرار‎ ‎گرفت. چرا‎ ‎که‎ ‎ممنوعيت‎ ‎خروج‎ ‎ازکشور‎ ‎نوعی‎ ‎محدوديت‎ ‎حقوق‎ ‎مدنی‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎مانع‎ ‎از‎ ‎اين‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎که‎ ‎افراد‎ ‎يک‎ ‎کشور‎ ‎در‎ ‎مجامع‎ ‎بين‎ ‎المللی‎ ‎شرکت‎ ‎کنند‎ ‎وخود‎ ‎نوعی‎ ‎سانسور‎ ‎به‎ ‎شمار‎ ‎می‎ ‎آيد. اين در حالی است که‏‎ ‎زنان‎ ‎ايران‎ ‎درسنوات‎ ‎گذشته‎ ‎نتايج ‏مثبت‎ ‎شرکت‎ ‎در‎ ‎مجامع‎ ‎بين‎ ‎المللی‎ ‎و‎ ‎همکاری‎ ‎بين‎ ‎جوامع‎ ‎مدنی‎ ‎کشورها‎ ‎را‎ ‎دريافته‎ ‎اند‎ ‎و روز‎ ‎به‎ ‎روز‎ ‎بيشتر‎ ‎شاهد‎ ‎شرکت‎ ‎زنان‎ ‎ايران‎ ‎درمحافل‎ ‎بين‎ ‎المللی‎ ‎هستيم‎ ‎و‎ ‎اين، برای‎ ‎فعاليت‎ ‎زنان‎ ‎ايرانی‎ ‎بسيار‎ ‎مثبت‎ ‎ارزيابی‎ ‎می‎ ‎شود."‏‎ ‎‎ ‎

او‎ ‎با‎ ‎اشاره‎ ‎به‎ ‎تبعات‎ ‎وپيامدهای‎ ‎منفی‎ ‎چنين‎ ‎اقداماتی‎ ‎در‎ ‎نزد‎ ‎نمايندگان کشورهای‎ ‎شرکت‎ ‎کننده‎ ‎در‎ ‎نشست‎ ‎افزود: ‏‎"‎متاسفانه‎ ‎چنين‎ ‎اقداماتی‎ ‎تاثير‎ ‎مثبتی‎ ‎در‎ ‎نگاه‎ ‎مردم‎ ‎ساير‎ ‎کشورها‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎حکومت‎ ‎ندارد. خصوصا‎ ‎آنکه‎ ‎ممنوع‎ ‎الخروج‎ ‎کردن‎ ‎خانم‎ ‎طهمباسبی‎ ‎برخلاف‎ ‎قوانين‎ ‎موضوعه‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎ايران‎ ‎است. يعنی‎ ‎درحالی‎ ‎که‎ ‎هنوز‎ ‎اتهامی‎ ‎متوجه‎ ‎ايشان‎ ‎نيست‎ ‎و‎ ‎دادگاه‎ ‎ايشان‎ ‎را‎ ‎ممنوع‎ ‎الخروج‎ ‎نکرده،‎ ‎از‎ ‎خروج‎ ‎شان‎ ‎جلوگيری‎ ‎به‎ ‎عمل‎ ‎آمده‎ ‎است."‏‎ ‎‎ ‎

به‎ ‎گفته‎ ‎عبادی‎ ‎شرکت‎ ‎در‎ ‎مجامع‎ ‎بين‎ ‎المللی‎ ‎باعث‎ ‎تبادل‎ ‎افکار‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎و بدين‎ ‎وسيله‎ ‎ساير‎ ‎زنان‎ ‎از‎ ‎مشکلات‎ ‎زنان‎ ‎ايران‎ ‎و ‏زنان‎ ‎ايران‎ ‎از‎ ‎مشکلات‎ ‎زنان‎ ‎کشورهای‎ ‎مختلف‎ ‎آگاه‎ ‎می‎ ‎شوند‎ ‎و‎ ‎شيوه‎ ‎تلاش‎ ‎برای‎ ‎احقاق‎ ‎حقوق‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎هم‎ ‎فرا‎ ‎می‎ ‎گيرند‎ ‎و ‏دراين‎ ‎تبادل‎ ‎افکار،‎ ‎طبيعتا‎ ‎گروه‎ ‎ها‎ ‎قابليت‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎افزايش‎ ‎می‎ ‎دهند. ‏‎
‎
‎ ‎برنده‎ ‎جايزه‎ ‎صلح‎ ‎نوبل‎ ‎در‎ ‎سال‎ ۲۰۰۳ ‎خاطرنشان کرد: "زنان‎ ‎ايران‎ ‎درپی‎ ‎مطالبات‎ ‎مدنی‎ ‎و‎ ‎برحق‎ ‎خودشان‎ ‎هستند، ‏‎ ‎مطالباتی که‎ ‎از سالها‎ ‎پيش مورد‎ ‎خواست‎ ‎آنهاست‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎هر‎ ‎شيوه‎ ‎ممکن‎ ‎مطرح‎ ‎شده، و مدتی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎اين‎ ‎خواستها‎ ‎از‎ ‎طريق‎ ‎شرکت‎ ‎در‎ ‎مجامع‎ ‎بين‎ ‎المللی‎ ‎نيز با‎ ‎افکار‎ ‎عمومی‎ ‎جهانی‎ ‎در‎ ‎ميان‎ ‎گذاشته‎ ‎می‎ ‎شود."‏‎ ‎
اين فعال‎ ‎حقوق‎ ‎زنان، در خاتمه‎ ‎نحوه‎ ‎برخورد‎ ‎مقامات‎ ‎رسمی‎ ‎با فعالان زن را‎ ‎ناشی‎ ‎از‎ ‎بی‎ ‎توجهی‎ ‎آنها‎ ‎به‎ ‎اهميت‎ ‎موضوع‎ ‎زنان‎ ‎دانست‎ ‎و اظهار داشت: "حکومت‎ ‎ايران‎ ‎تا‎ ‎کنون‎ ‎توجه‎ ‎کافی‎ ‎به‎ ‎خواست‎ ‎برابرخواهی‎ ‎زنان‎ ‎نداشته‎ ‎و‎ ‎هنوز حقوق‎ ‎برابر‎ ‎را‎ ‎برای‎ ‎آنها‎ ‎به‎ ‎رسميت‎ ‎نمی‎ ‎شناسد‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎همين‎ ‎دليل‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎زنان‎ ‎ايران‎ ‎به‎ ‎انحای‎ ‎مختلف‎ ‎در‎ ‎پی‎ ‎احقاق‎ ‎حقوق‎ ‎خودشان‎ ‎هستند. ‏اين زنان‎ ‎اميدوار‎ ‎هستند‎ ‎از‎ ‎طريق‎ ‎فعاليت‎ ‎های‎ ‎مسالمت‎ ‎آميزی‎ ‎که‎ ‎انجام‎ ‎می‎ ‎دهند‎ ‎حکومت‎ ‎ايران‎ ‎متوجه‎ ‎خواست‎ ‎آنها‎ ‎بشود و ‏دريابد که‎ ‎در‎ ‎جامعه‎ ‎ای‎ ‎که‎ ‎تعداد‎ ‎زيادی‎ ‎از‎ ‎زنان‎ ‎در‎ ‎مشاغل‎ ‎مختلف‎ ‎اجتماعی‎ ‎حضور‎ ‎دارند،‎ ‎نمی‎ ‎توان‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎تا‎ ‎ابد‎ ‎با‎ ‎قوانين‎ ‎تبعيض‎ ‎آميز‎ ‎کنترل‎ ‎کرد."‏