دولت احمدی نژاد دستاوردهای فوق العاده ای داشته است، حسين شريعتمداری، کيهان

آيا اين تلقی فراگير که احمدی نژاد شايسته ترين گزينه برای رياست جمهوری آينده است با برخی از انتقادهای جدی که نسبت به دولت نهم و شخص ايشان وجود دارد، در تناقض نيست؟! يادداشت پيش روی درباره اين گزاره «به ظاهر متناقض» است و چرايی شايستگی احمدی نژاد برای رياست جمهوری دهم را با استناد به امتيازهای برجسته و غيرقابل انکار و بعضاً منحصر به فرد او پی می گيرد و براين واقعيت نيز چشم نمی بندد که «فقط آنهايی که ديکته نمی نويسند غلط ندارند» و کسانی که به هنگامه نبرد، کنج عافيت می گيرند و در خانه می نشينند، زخم برنمی دارند!
۱- «نمايش نقطه ايده آل» يکی از شگردهای رايج و پرمصرف در عمليات روانی است که اين روزها در حجم انبوهی از سوی دشمنان بيرونی و دنباله های داخلی آنان عليه احمدی نژاد به کار گرفته می شود. حريف در اين شگرد روی نقطه ايده آل به عنوان خروجی قابل قبول يک پروژه انگشت می گذارد و از اين طريق می کوشد تمامی گام های بلند و اقدامات مثبت و مؤثری را که برای رسيدن به آن نقطه ايده آل انجام گرفته ناديده انگاشته و بی ثمر جلوه دهد. به عنوان مثال در جريان جنگ تحميلی، سقوط صدام و فروپاشی حزب بعث عراق نقطه ايده آل ما بود و در پايان جنگ، اگر چه به اين نقطه نرسيديم ولی طرف پيروز جنگ بوديم چرا که با حمله صدام، قرار بود انقلاب اسلامی برچيده شود، نظام جمهوری اسلامی ايران سقوط کند، کشورمان تجزيه شود، خوزستان به يکی از استان های عراق تبديل شود و... دشمنان به هيچ يک از اين اهداف رسماً اعلام شده خود نرسيدند، بنابراين بديهی است که ايران اسلامی طرف پيروز جنگ بوده است ولی حريف با اين استدلال که صدام سقوط نکرده است، جمهوری اسلامی ايران را در تحقق اهداف خود «ناکام»! و طرف شکست خورده جنگ معرفی می کرد! مسخره نبود؟!

۲- احمدی نژاد در آغاز کار از اهداف بلند و سرنوشت سازی به عنوان نقاط ايده آل دولت نهم ياد کرد که آرزوهای بر زمين مانده مردم و نظام بود، اهدافی نظير، تأکيد بر آموزه های اسلامی و انقلابی، اولويت دادن به محرومان و مستضعفان، مبارزه با مفاسد اقتصادی، توزيع عادلانه ثروت، ايستادگی در مقابل باج خواهی دشمنان، پاکدستی و ساده زيستی دولتمردان، جلوگيری از ريخت و پاش بيت المال، مبارزه با رانت خواری، تلاش و کار بی وقفه و پيوسته و....
اکنون سه سؤال مطرح است. اول اين که آيا می توان در ارزشمند بودن اهداف اعلام شده کمترين ترديدی داشت؟ و دوم آن که آيا احمدی نژاد برای رسيدن به اين اهداف همه تلاش و تمامی شب و روز خود و کابينه اش را به کار نگرفته است؟ و آيا در اين راه هيچ لحظه ای را از دست داده است؟ و سوم آن که کدام چشم واقع نگری می تواند، موفقيت های فراوان و شگفت انگيز احمدی نژاد و گام های بلندی که برای تحقق اين اهداف برداشته است را ناديده بگيرد؟ هرچند که در برخی از موارد به دليل طبيعت طولانی مسير، هنوز به نقطه ايده آل نرسيده باشد. مثلاً درباره اهدافی مانند مبارزه با مفاسد اقتصادی، آيا می توان يک نمونه -فقط يک نمونه- از بی توجهی دولت به اين پديده و يا دست داشتن دولتمردان در اينگونه پلشتی ها را آدرس داد؟ راستی چرا شماری از مفسدان اقتصادی در دولت های گذشته برو بيا و آلاف و اولوف فراوانی داشتند و در دولت نهم همه مفسدان اقتصادی در صف مخالفان احمدی نژاد ايستاده اند؟ و...
۳- دولت نهم با تلاش پيوسته و شبانه روزی -که اگر نگوئيم از مرز طاقت فرسايی گذشته است، به يقين بايد بپذيريم روی اين خط قرار دارد- گفتمان کار و تلاش بی وقفه را با دو شناسه «انقلابی» و «مردمی» نهادينه کرده است اين تحول بزرگ که به تدريج حلقه های ميانی و بدنه دولت را هم فرا می گيرد، نياز حياتی نظام و آرزوی ديرينه مردم بوده است که متاسفانه در دولت های سازندگی و اصلاحات مورد توجه جدی قرار نگرفته بود. کدام مسئول و دولتمردی را می توان آدرس داد که در اوج پرکاری به اندازه يک چندم احمدی نژاد فعال و در همان حال تلاش بی وقفه او با دو ويژگی انقلابی و مردمی توأم بوده يا باشد؟! يکی از وزرا که سابقه ای طولانی در جبهه و جنگ دارد و سال های متمادی است روزانه فقط يک وعده غذای سبک می خورد، برای نگارنده تعريف می کرد در يکی از سفرهای استانی آقای احمدی نژاد متوجه اين ويژگی او شده بود. تصور نگارنده اين بود که حتماً احمدی نژاد ايشان را ملامت کرده که چرا چنين می کنی؟ ولی واکنش آقای رئيس جمهور اين بود که؛ مبادا کار نمی کنی که تپل! مانده ای؟! شايد اين واکنش آقای احمدی نژاد سختگيرانه بوده است، شايد! ولی فرهنگ او همين است، کار مداوم برای مردم با اميد به رضای خدا و پاداش اخروی.
۴- احمدی نژاد، سازوکار و مسير حرکت دولت را که متأسفانه طی دو دهه گذشته از محور اصلی فاصله گرفته بود، به بستر اصلی بازگرداند. گفتمان امام و انقلاب را نه فقط بر زبان که در ميدان عمل به کار گرفت و دقيقاً به همين علت -و فقط به همين علت- دشمنان بيرونی و دنباله های درونی آنها که اين بار سربازی فداکار و از خودگذشته را پا به رکاب رهبری می ديدند و حاکميت دوباره گفتمان اصيل انقلاب را در افق ايران اسلامی رصد می کردند، با همه توان به او تاختند و عجيب آنکه از يک سو عملکرد او را کم اهميت جلوه می دادند و از سوی ديگر برای مقابله با روش و منش او از هيچ خصومت، توطئه و تبليغ سوء چشم نمی پوشيدند... خدا بر درجات حضرت امام(ره) بيفزايد که در اينگونه موارد خطاب به آمريکا و اسرائيل می فرمود؛ «اگر می گوييد چيزی نشده پس چرا اينهمه سروصدا می کنيد»؟! کينه توزی دشمنان بيرونی از آن روی بوده و هست که دولت نهم را در اصرار بر مواضع امام و رهبری قاطع و جدی ارزيابی می کند و دنباله های داخلی آنها نيز با حضور دولت اصولگرا، رشته های چندين و چند ساله خودرا پنبه شده می بينند. اگر سياست خارجی دولت نهم موفقيت آميز نبوده است چرا آمريکا و متحدانش برای مقابله با احمدی نژاد و دولت نهم، اين همه هزينه می کنند و خود را به آب و آتش می زنند؟ آيا آمريکا دوستدار ايران است؟ راستی چه شده که آمريکا و برخی از احزاب و گروه های داخلی روی يک نقطه اشتراک نظر کامل دارند و آن، اين که رئيس جمهور آينده هرکه می خواهد باشد فقط احمدی نژاد نباشد، چرا؟!
۵- در محور حملات خارجی و داخلی به دولت نهم دقت کنيد، اکثر قريب به اتفاق اين حملات قبل از آن که متوجه احمدی نژاد باشد، حمله به مبانی انقلاب، اسلام و نظام جمهوری اسلامی است. به بيان ديگر، احمدی نژاد بهانه است و دشمنان «مستی بهانه کرده و گريه می کنند»! شعار اسرائيل بايد از صحنه روزگار محو شود، سخن حضرت امام(ره) و سياست رسمی نظام است. مبارزه با مفسدان اقتصادی، تأکيد رهبر معظم انقلاب است. ايستادگی در مقابل باج خواهی قدرت های استکباری، خواست امام، آقا و مردم بوده و هست. مقابله با رانت خواری، قانون جمهوری اسلامی است، اولويت دادن به محرومان و مستضعفان و جلوگيری از مفت خوری کلان سرمايه داران نظر صريح امام، رهبری و آرزوی مردم است و... بنابراين احمدی نژاد با عرض پوزش «کتک خورش ملس است» و برخلاف بعضی ها که حفظ منافع خود را بر پاسداشت اسلام و انقلاب و منافع ملی ترجيح می دهند، در مقابل اين تهاجم گسترده شانه خالی نمی کند. در ميان «باباشمل»های تهران -همان کلاه مخملی ها- رسم بود وقتی کسی به آنها می گفت «تو بميری»! شانه خود را تکان داده و می گفتند «رد کردم»! يعنی، چرا من به خاطر تو بميرم!
۶- دولت نهم توده های عظيم مردم مؤمن و انقلابی را که متأسفانه طی چند سال گذشته تقريباً غريب مانده و از مسئوليت ها دور بودند، به کانون سياست پردازی و تصميم سازی وارد کرد. نگاهی به اعضای کابينه شامل وزرا و معاونان رئيس جمهور نشان می دهد که اکثر قريب به اتفاق آنها اگرچه افرادی با تخصص های بالا هستند ولی پيش از ورود به دولت نهم، ناشناخته بوده اند. همين پديده در مسئوليت های ميانی هم به وضوح قابل ديدن است، معاونان وزرا، مديران کل، استانداران، فرمانداران، رؤسای ادارات و... اين در حالی است که دولت نهم مطابق آمار موجود کمترين جابه جايی را در سطح کارشناسان بدنه داشته است اگرچه تغييرات در سطح وزرا- البته به قصد کارآمد کردن کابينه و صرفنظر از درستی يا نادرستی آن- چشمگير و بيرون از حد انتظار بوده است.
به کارگيری نيروهای متعهد اما ناشناخته، ضمن آن که از ايستايی و گردش مسئوليت در حلقه ای محدود جلوگيری کرده است، سپردن کار مردم به افرادی از جنس خود آنها نيز بوده است که نزديکی و پيوستگی «مردم- دولت» نتيجه طبيعی آن است.
۷- سفرهای استانی، حضور بی واسطه در ميان مردم و تشکيل جلسات کابينه در تمامی نقاط کشور که در مواردی پای هيچ مسئولی حتی در سطح مديرکل نيز به آنجا نرسيده بود، مصداق بدون ابهامی از مردم سالاری دينی است. پيش از اين هم رؤسای جمهور به استان ها سفر می کردند ولی آن سفرها، بيشتر به يک بازديد تشريفاتی شبيه بود و يا به منظور افتتاح فلان طرح و پروژه صورت می گرفت اما، سفرهای استانی هيئت دولت نهم، حضور جدی کابينه و تصميم سازی در استان مربوطه است. ضمن آن که پيوند و همدلی مردم از اقوام و مذاهب متفاوت را در پی دارد.
۸- نگاهی به صف حاميان و مخالفان دولت بيندازيد، آيا درس آموز نيست که توده های مؤمن و انقلابی مردم يعنی همان ها که به قول حضرت امام(ره) صاحبان اصلی انقلاب هستند در دايره بزرگ طرفداران دولت قرار دارند و تمامی دشمنان تابلودار بيرونی و داخلی انقلاب، نظير آمريکا، اروپا، اسرائيل، گروهک های تروريستی ضدانقلاب، مفسدان اقتصادی، حرامخواران و برخی از احزاب داخلی که پرونده سياهی از حمله به ارزش های اسلامی و انقلابی و همخوانی با قدرت های بيرونی دارند در حلقه مخالفان سرسخت دولت نهم جای گرفته اند؟ و صد البته، حساب منتقدان دلسوزی که به پاره ای از عملکردهای دولت و يا شخص رئيس جمهور انتقاد دارند و رفع آن را به نفع نظام می دانند، از حساب مخالفان ياد شده جداست. و در اين ميان، برخی از مردم نيز نسبت به مسائلی نظير گرانی و تورم گله مند هستند که گلايه آنها شنيدنی و پذيرفتنی است ولی بايد به اين نکته توجه داشت که اگر مشکلی در ميان است- که هست- مشکل مشترک دولت و مردم است، نه آن که دولت در برخورد با اينگونه مشکلات و دغدغه های مردم حساب خود را از آنان جدا کرده باشد. و تاکيد دوباره بر اين سخن خطاب به رئيس جمهور محترم ضروری است که حساب نقدهای دلسوزانه و خيرخواهانه را از مخالفت خوانی های حرفه ای! جدا کنند و اگر دومی را به حساب نمی آورند -که چنانچه منطقی بود بايد ارج نهند- اولی را قدر بدانند و بر صدر بنشانند، چرا که همه چيز را همگان دانند و تصميم عقل جمعی بر تصميم سازی فردی، به يقين برتری دارد.
۹- اکنون بايد گفت؛ در مقايسه ميان دستاوردهای بزرگ دولت احمدی نژاد و کاستی های آن که با نقدهای جدی نيز روبرو بوده است، کفه دستاوردها سنگينی فوق العاده ای دارد و مثلاً اگر امتياز احمدی نژاد بدون کاستی ۱۰۰ باشد، مجموعه کاستی ها اين امتيازات را حداکثر به ۹۰ می رساند و نتيجه آن که اين ۹۰ بر صاحبان امتيازهای خيلی پائين تر برتری غيرقابل انکاری دارد.

حسين شريعتمداری