تاسف عميق گزارشگران بدون مرز از مرگ وبلاگ نويس جوان اميدرضا صيافی در زندان

ما مقامات رسمی جمهوری اسلامی ايران را به دليل اول دستگيری خودسرانه اين وبلاگ نويس و سپس عدم کمک رسانی پزشکی مناسب، مسئول مرگ اميد رضا ميرصيافی می دانيم.

گزارشگران بدون مرز با تاسف و تاثر از مرگ وبلاگ نويس جوان اميد رضا ميرصيافی خواهان بررسی و تحقيق فوری در باره چگونگی مرگ اين وبلاگ است.

گزارشگران بدون مرز در اين باره اعلام می‌کند ” ما مقامات رسمی جمهوری اسلامی ايران را به دليل اول دستگيری خودسرانه اين وبلاگ نويس و سپس عدم کمک رسانی پزشکی مناسب، مسئول مرگ اميد رضا ميرصيافی می دانيم. مرگ غم انگيز اميد رضا ميرصيافی نشان می دهد که رژيم ايران يکی از بدترين حکومت های جهان برای روزنامه نگاران و وب نگاران است. ما خواهان تشکيل کميسيون مستقلی برای روشن کردن علل و چگونگی مرگ اين وبلاگ نويس جوان هستيم .”

محمد علی دادخواه وکيل اين وبلاگ‌نويس در حالی که شديدا متاثر بود به گزارشگران بدون مرز اعلام کرده است که : ” از طريق پزشک زندانی حسام فيروزی ازمرگ موکل خود مطلع شده است. وبلاگ نويس جوان در اثر شرايط بازداشت افسرده شده بود. بنا بر گفته پزشک زندانی مرگ اميد رضا ميرصيافی ” صد در صد در اثر عدم مراقبت های لازم بوده است.” اين وبلاگ نويس با عدم موافقت مسئولان قضايی با مرخصی اش از دو روز پيش شديدا ازرده شده بود.

در تاريخ ١٩ بهمن، اميد رضا ميرصيافی وبلاگ نويس به شعبه ١٥ دادگاه انقلاب تهران احضار و و زندانی شد. وی در تاريخ سوم ارديبهشت سال جاری نيز بازداشت و ٤١ روز بعد با سپردن وثيقه ١٠٠ ميليون تومانی آزاد شده بود. در تاريخ ١٢ آبان در شعبه پانزده دادگاه انقلاب اسلامی تهران محاکمه و با استناد به مواد ٥٠٠ و ٥١٤ قانون مجازات اسلامی برای ” فعاليت تبليغی عليه نظام مقدس جمهوری اسلامی ايران ” به شش ماه زندان و برای ” توهين به توهين به آيت اله خمينی و آيت اله خامنه‌ای” به دوسال زندان محکوم شد.

بيشترين مقالات “روزنگار” وبلاگ اميد رضا ميرصيافی ( که قابل دسترسی نيست http://rooznegaar.blogfa.com ) به موسيقی و فرهنگ اختصاص داشت. وی به گزارشگران بدون مرز اعلام کرد بود که وبلاگ نويس فرهنگی است نه سياسی نويس، “در مجموع مقالات منتشر شده من دو يا سه مقاله طنز و يا سياسی است. من در نوشته هايم قصد توهين به هيچ کس را نداشتم”
چند روز پيش از بازداشت اميد رضا در ايملی به گزارشگران بدون مرز نوشته بود ” …خيلی نگران هستم. بحث از دو سال و نيم زندان نيست بلکه بحث بر سر به هدر رفتن عمرم است و اينکه پس از زندان ديگر روحيه و رمقی ندارم چون آدم حساس و احساساتی هستم و هرگز دنبال اين نبوده ام تا با رفتن به زندان و درست کردن پرونده و ايجاد هياهو از خودم قهرمان بسازم (….) فقط آرزو دارم زندگی ام به روال عادی بازگردد و بتوانم ادامه تحصيل و کار دهم و به همان فعاليت های فرهنگی و هنری خودم بپردازم .

به اميد آن روز و به اميد ديدار
با مهر فراوان

اميد رضا ميرصيافی